“Toen ik 95 werd haalden ze me op mijn verjaardag met een oude Rolls Royce op. Nou, dat was mooi zeg.“
Ik wijs naar de houten beelden op het kastje die me doen vermoeden dat Ab wel over de grens is geweest. "Heeft u ook veel gereisd?", vraag ik. “Ja, weet u, ik ben oud veteraan…” Ab valt even stil. Maar verteld dan weer verder. Niet zozeer over zijn veteranentijd, maar gewoon, over het hier en nu. 
Over zijn kleinzoon die in Spanje vrijwilligerswerk doet... Daar is Ab toch best trots op. “En kijk daar", wijzend naar een fotolijstje op tafel, "dat zijn mijn mooie kleindochters. Ja, die zijn vorige week nog langs geweest.”
Ab zou graag eens met zijn familie beeldbellen… “want ja, dat kan tegenwoordig”. Ab geeft al aan dat dat vast moet lukken als zijn zoon weer komt en anders helpt het personeel op Vogelesang hem daar zeker mee want zelf heeft hij niet zo’n moderne telefoon. 
Ab wijst naar een cadeau wat hij eens kreeg van zijn familie; een digitale fotolijst. Ab verteld: "Ik hoef het maar aan te zetten en ik zie ze allemaal. Ja, ik ben een dankbaar mens."
Mijn oog valt op de puzzels uit de krant. "Elke week een nieuwe, verzucht Ab. Ben alleen niet snel genoeg, dan heb ik de vorige nog niet af en ligt er alweer een nieuwe klaar. Ik heb hier genoeg te doen. De dagen gaan snel voorbij hier."