Leefplezier met Wim: "ik richt me op het goede, dat wat nog wel kan."
"Wat een prachtige schilderijen heeft u hier hangen!", zeg ik tegen bewoner Wim. Wim begint al snel te vertellen… “Ja, ik begon vroeger met olieverf, maar dat duurt zo lang voordat het droogt. Dus toen ben ik overgestapt op aquarel. Dat gaat sneller.”
“Ik stapte vaak op de fiets en op mooie plekken stopte ik dan. Ik maakte een foto. Thuis gekomen liet ik deze dan afdrukken op klein formaat en vervolgens ging ik het na schilderen", vertelt Wim. "Zo kwam ook dit schilderij tot leven; het is een stukje van de scheepswerf van Spakenburg.”
“Er zijn ook wel werken van mij verkocht. Maar ik ben maar een beroepsamateur hoor", zegt Wim lachend. De ogen van Wim lichten op en er verschijnt een duidelijke glimlach.
Wim verteld verder: “Ik zat tot voor kort nog bij een kunstwerkersgroep hier in Leersum. Dan kwamen we elke week bij elkaar om samen te schilderen. Dat vond ik erg fijn. Toen de coronatijd kwam toen waren er allerlei restricties. Op gegeven moment kon het wel weer in kleine groepjes. Ik ben in die periode voor het laatst geweest. Mijn hand kan het nu niet zo makkelijk meer. Maar ik richt me op het goede, dat wat nog wel kan. Mijn vrouw komt wel bijna dagelijks bij mij langs. Ze heeft zo’n fiets met een motortje. Die kan nog goed hier komen. Dat is fijn.”
"Bent u nog wel eens bij de kunstschildersgroep op bezoek geweest?", vraag ik. "Of zou u dat graag eens willen?"
“Nou, ik ben nu zo slecht te been dus dat gaat niet zo makkelijk. Maar sterker nog, een schildergenoot van die groep die woont nu ook hier; Mientje! Die maakt ook mooie dingen hoor. Meer abstracte kunstwerken.”
"Nou, dan ga ik die binnenkort ook maar opzoeken", zeg ik.
Er komt een verzorgende van het huis binnen en vraagt of meneer ook naar beneden wil komen. “Nou", zegt Wim lachend, "we hebben net een rondje gelopen.” “Ja, de polonaise”, vul ik lachend aan. Wim heeft er even lol in. Hij weet net als ik, zo makkelijk was dat niet, die ‘polonaise’ van zojuist om die foto met het schilderij er achter van hem te kunnen maken.
“Goed voor de beweging”, verzucht Wim positief. "Laten we maar naar beneden gaan."
Dat is een goed teken bedenk ik me; even de gezelligheid van beneden de voorrang geven. Dat middagdutje komt later wel.
De foto van Wim met schilderij op de achtergrond. Dat moeten we nog even oefenen...