Ik ben 90 inmiddels, maar ik voel me nog steeds mezelf. Natuurlijk gaat niet alles meer zoals vroeger. Na een ziekenhuisopname kon ik niet meer zelfstandig wonen, en toen ben ik hier komen wonen. Dat was in het begin even wennen, maar nu na ruim twee jaar voel ik me hier echt thuis. Je kunt hier heerlijk zelfstandig zijn, maar ook gezelligheid opzoeken als je daar zin in hebt.

Ik heb in mijn leven veel plekken gezien Bussum, Eindhoven, Monnickendam, Broek op Waterland, Apeldoorn, Baarn … Uiteindelijk zijn we in Leersum neergestreken en dat voelde meteen goed. Samen met mijn man heb ik ook veel gereisd Zuid-Afrika, China… prachtige landen. Maar wonen? Nee hoor, Nederland is voor mij altijd thuis gebleven.

Mijn man is al een tijd geleden overleden en ook veel familie is er niet meer. Mijn jongste zoon woont gelukkig hier in de buurt. Hij komt vaak langs, al zeg ik altijd: “Doe ook jouw eigen dingen, jongen.” Hij zorgt goed voor me, en dat waardeer ik enorm.

Ik probeer altijd positief te blijven, dat zit een beetje in mijn aard denk ik. Je kunt wel boos worden om wat niet meer lukt, maar daar maak je het niet beter mee. Dan kun je er maar beter iets moois van maken. Anderen probeer ik ook altijd een beetje op te vrolijken.

Mijn hobby’s zijn wat rustiger geworden. Mijn handen willen niet alles meer, maar puzzelen kan ik nog goed. Dat doe ik elke dag. Kruiswoordraadsels, puzzelboekjes, puzzels uit de krant, ik hou mijn hoofd graag bezig. En soms, als het zonnetje schijnt, zit ik lekker buiten met een kop koffie… en ja, af en toe nog een sigaretje. Dat is mijn momentje.

Het eten hier is prima, ik geniet erg van de pannenkoeken van Conny en de Hollandse pot van Coby. Af en toe help ik mee met koekjes te bakken, gewoon omdat het gezellig is.

Ik heb het goed hier. Ik voel me vrij, word lief en vriendelijk geholpen, en ik kan mezelf blijven. Dat is voor mij leefplezier: doen wat nog kan, genieten van wat er is, en niet te lang stilstaan bij wat er niet meer gaat.